Οι άνθρωποι που συναντήσαμε στη ζωή μας

«Στην ουσία οι άνθρωποι που συναντήθηκαν αληθινά ποτέ δε χάνονται ακόμη κι αν δεν επικοινωνούν με ραντεβού,
τηλεφωνήματα, γράμματα, λόγια και αγγίγματα.
Η ασημένια κλωστή, που τους έδεσε κάποτε με αυθεντικά αισθήματα, μπορεί να μακραίνει, να τυλίγει όλη την υδρόγειο,
να προχωρά και να πηγαίνει πέρα, στον ουρανό, στην άλλη, τη μετά το θάνατο ζωή, αλλά ποτέ δε θα λυθεί εκείνος ο μοιραίος κόμπος.
Πάντα μας συνδέει, μας περιτυλίγει, πότε πότε τραβάει και μας ξυπνά από το λήθαργο της λησμονιάς, της ανίας, μας αποκαλύπτει
την αληθινή μας έκταση, μας υπενθυμίζει τις προοπτικές μας.
Μας θυμίζει ποιοι μπορέσαμε να είμαστε, έστω και λίγες ώρες, πού μπορούμε να φτάσουμε, έστω και λίγες στιγμές.
Για να συμβεί τότε, μπορούμε! Για να συμβεί τότε, συμβαίνει! ¨
( Μάρω Βαμβουνάκη: Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα)
Φαίνεται πως δεν γεννιόμαστε συναισθηματικά νοήμονες.
Την συναισθηματική νοημοσύνη την αποκτούμε, ανοίγεται μπροστά μας μόνο μέσα από τις πράξεις μας και τις εμπειρίες
των σχέσεων κάθε μορφής και πιο πολύ του έρωτα.
Ισως κάποια μελαγχολικά απόβραδα της Κυριακής να ευχόμαστε να ήμασταν πιο προσεκτικοί στις επιλογές
των τυχαίων συναντήσεών μας με έρωτες που έδειχναν αδιέξοδοι, ίσως να θέλαμε ποτέ να μην είχαμε ερωτευθεί εκείνους
τους ανθρώπους που η σχέση μας μαζί τους έληξε άδοξα.
Σύμφωνα με κάποια προκατασκευασμένα ρομαντικά σενάρια, οι σχέσεις πρέπει να φτάνουν ως την… αιωνιότητα
για να έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης.
Διαφορετικά δεν αξίζουν τον κόπο.
Όμως, οι άνθρωποι που συναντούμε στη ζωή μας μπορεί να έφυγαν αλλά δεν ήλθαν τυχαία.
Η συμβολή τους στην ψυχική μας ζωή τις πιο πολλές φορές έχει ανυπολόγιστη αξία καθώς μας βοήθησαν να ξεδιπλώσουμε
άγνωστες και ναρκωμένες πτυχές του εαυτού μας.
Αν παρατηρήσουμε καλύτερα τις καταστάσεις θα διαπιστώσουμε ότι, αν και “αποτυχημένες” κάποιες ερωτικές εμπειρίες,
μας οδήγησαν σε μια νέα, ανεπανάληπτη μυθοπλασία της ζωής μας , κατεδαφίζοντας πολλές από τις νωχελικές, προβλέψιμες
αλλά αρκετά βαρετές βεβαιότητες.
Via:selftherapy.gr